Karların arasından fışkırırcasına boynunu uzatmış, narin gövdesinden uzanan yeşilli beyazlı çiçekleri ile kendisine adeta gülümseyen kardelene yavaşça uzandı. Okşarcasına sevdiği çiçeğin Zeynep’inin hasretini çektiği beyaz tenine, bakmaya kıyamadığı yeşil gözlerine benzediğini, rüzgârda sallanan narin bedenin köy meydanında yükselen ulu çınarın güz rüzgarında oynaşan sararmış yapraklardan, bacalardan tüten yanık meşe kokularından selam getirdiğini düşledi. Karlarla kaplı tepelerin, yalçın kayaların ürküntü veren yalnızlığında az ötesine konmuş bir tepeli kuş onu gözlüyordu sadece. Her yeri, her şeyi örten bembeyaz yorganın altından yiyecek bir şeyler bulma umuduyla etrafını süzen kuşun hiçbir şey bulamayacağını düşündü. Aceleyle karıştırdığı ceplerinin derinliklerinde kalmış ekmek kırıntılarını vermeye çalıştı kuşa. Arkadaşlarının ötelerde olduklarını biliyordu ama her şey beyazlıkların örttüğü şu uçsuz bucaksız arazinin derinliklerinde yitip gitmiş gibiydi sanki. Bir sigara yakmayı denedi gizlice. Soğuktan morarmış dudaklarına yerleştirdiği sigarasını, neredeyse donmuş elleri ile güçlükle yakabildiği birkaç kibritten sonra ancak tüttürebildi. İçine çektiği ilk nefesinin dumanlarını salıverdi zevkle. Sıcak duman bulutu bir anda donup neredeyse asılı kaldı boşlukta. Sigaranın en güzel yerinin ilk nefes bir de son nefes olduğunu düşündü. Her şey öyle değil miydi zaten. Her ilkin acemice ve zevkle başladığını, sonların ise kanıksama ve hüzünle sona erdiğini...
Bir an cebine dikkatle yerleştirdiği cüzdanına gitti eli. Biraz önce bulunduğu tepeye erişirken zorlu bir tırmanış sırasında düşürmüş olabileceğinden korktuğu biricik hazinesini yokladı. Yerinde olduğunu anlayınca içi rahatladı. Sahip olduğu her şeyinin içinde saklandığı üzeri ay yıldızlı cüzdanından titrek elleriyle çıkardığı fotoğraflardaki anacığına, nişanlısına baktı hasretle. Dokuz gün sonrası için çavuşuna aldırttığı otobüs biletine baktı. Köyüne, anacığına, yeşil gözleri her bakıştığında gönlünü hoplatan Zeynep’ ine, arkadaşlarına kavuşacağı günün heyecanını bir daha duydu yüreğinin derinliklerinde. Sigarasından bir nefes daha çekti. Sonra üzerinden geçen onsekiz ayın külleriyle tozlanmaya yüz tutan anılara daldı...uzaklaştı... gitti.
Dalgınlığından silkinip etrafı kolaçan etti dikkatle. “Her yerden her an bir musîbet gelebilir” dememiş mi idi teğmeni...
Biraz ötesinde bir çıtırtı duydu. Dikeldi. Teğmeninin uyarısını hatırladı. Tam karşısındaki kayanın gerisinde bir karaltı görür gibi oldu. Arkadaşlarının yakınlarda olduğunu biliyordu. Kendine siper ettiği kayanın arkasından uzanıp sesin geldiği tarafa bakmaya çalıştı. Hasretin buğulandırdığı gözlerini elinin tersi ile sildi. Az ilerideki kayanın arkasından bir gölge kıpırdadı. Göz göze geldiklerinde telaşla silahına davranmaya çalıştı. Kulakları yırtarcasına patlayan kurşunun sesi uzaklardaki kayalıklardan yankılanıp döndü. Tepeli kuş acı bir çığlık atıp telaşla havalandı.
Zamanın akışı bir anda dondu kaldı. Namluyu canhıraş bir sesle terkeden kurşun yavaş oynatılan bir filmdeki gibi kendine doğru ağır ağır yaklaştığını gördü.“Alacakmıydı canımı yoksa bu küçücük demir parçası” diye düşündü. Yüksek yamaçların soğuğundan katılaşmış bedeni hareketsiz öylece kalakaldı. Bir anda mazinin derinliklerinden fışkıran anılar irileşen göz bebeklerinde canlandı.
Sarı sarı ekinlerin göz alabildiğine uzandığı uçsuz bucaksız tarlalarda oynadıkları saklambaç oyunlarını hatırladı. Boyunca büyümüş başakların arasında koşuşurken her zıplayışında örgülü saçlarının uçlarındaki küçük kırmızı kurdelelerini görebildiği Ayşe’ sini düşündü. Ebe’ lerin gözlerini yumup saymaya başladıklarında saklanmak için hep de kırmızı kurdelelerin peşinden koşturduğunu, sonra bir kenara sinmiş Ayşe’sine iyice sokulduğunda sımsıcak bedeninden yayılan o güzel kokunun, “susss” diye ileri doğru uzattığı dudaklarının verdiği inanılmaz heyecanı anımsadı. Sonra okula giderken evlerinin köşesindeki çitlembik ağacının kalın gövdesinin ardına gizlendiğinde, hep de bir rastlantı sonucu karşılaşmışlar gibi “sende mi okula gidiyordun Ayşe” ya da “bu gün hava güzel” diye acemice konuşmaya çalıştığını sonra da annesinden gizli gizli ceplerini kimi zaman bayramlardan arta kalan karamelalarla, üzeri jelatinle sarılmış şekerler ile kimi zaman da iri iri dut kuruları ile doldurduğunu, “sende ye bak çok güzel” diye ikram ettiği şekerlerin, yemişlerin aslında bir kerecik olsun sıcacık eline değebilmek için uydurulmuş senaryolar olduğunu anımsadı. Sonraları babasının çiftini çubuğunu satıp büyük şehire göç ettiklerinde at arabasına yükledikleri birkaç parça eşyanın üzerindeki Ayşe’ sinin ağlamaklı bakan nemli gözlerinin, başaklar gibi rüzgarda dalgalanan sap sarı saçlarının ardından, gün kavuşana dek koşturduğunu, arabanın son dönemeçte gözden kaybolup tüm ümidini yitirdiğinde, bir ağaca sarılıp hıçkırıklara boğulduğunu, yanaklarından süzülüp bağrına akan gözyaşlarının mintanını sırılsıklam ettiğinde havanın çoktan kararmış olduğunu anımsadı.
Kurşun’un az ötedeki çalının dalını parçalayıp üzerine doğru gelişini çaresizlikle izledi. Yapabileceği hiçbir şeyin olmadığını anladığında yavaş yavaş yaklaşan donuk gri renkli “ecelin habercisine” umutsuzca baktı.
Delikanlılığında birkaç arkadaş sözleşip komşu köydeki akrabalara yatıya gidiyoruz diye evden çıkıp, filim “artizlerinin”, şarkıcıların türkücülerin boy gösterdikleri gazinoları , kocaman dönme dolabı, çeşit çeşit dondurmaların, pastaların vitrinleri doldurduğu pastaneleri ile yıllardır hayallerinde yaşattıkları büyük şehire gittikleri sıcak bir yaz akşamında, ışıklandırılmış fıskiyeli havuzlarının güzelleştirdiği uçsuz bucaksız parkın içleri tıka basa doldurulmuş mağazalarındaki çeşit çeşit eşyalara, ne işe yaradığını bilemediği bir sürü alete edevata bakmaktan başları dönüp te karınları acıktığında yedikleri tandır kebabından yanıp tutuşup bütün bir gece boyunca her bulduğu musluktan lakır lakır su içtiğini, sonra da o bilemediği bir sürü nesneye bakmaktansa annelerinin ellerini sıkı sıkı tutup bir yere bırakmadıkları güzel kızları “kesmeyi” akıl ettiğini anımsadı. Gecenin bir saatinde köyün acemi delikanlılarından oluşan küçücük kafilenin reisi elektrikçi Cengiz ağabeylerinin bir sürü karanlık mahallelerden dolaştırarak götürdüğü kalabalık bir sokakta itiş kakış arasından baktıkları deliklerden, kapı aralarından o güne değin görmediği canlı manzaraları ağzı açık seyrettiğini , “hadi sende gir artık” diyen Cengiz ağabeyin eliyle koluyla vermeye çalıştığı bir sürü “tarifin” ardından neredeyse tekme tokat, kapıdan içeri iteklediğini, sonra da dönüş yolunda doluştukları kompartımanın, heyecandan kızarmış yüzlerine vuran soluk ışığı altında nefesleri tükenene dek anlatılan abartılı anılara kendisinin de katacak bir macerasının olmasından gururlandığını, ama üzerine sinen ve her soluk alışında yaşadığı büyük maceranın izlerini ele veren “hacı yağı” kokusundan da nasıl kurtulacağını bilemediğini anımsadı.
Ürküntü veren sessizliği kurşun’un döne döne gelen ecel fısıltısı bozuyordu sadece. Çaresizliğinin donuklaştırdığı gözlerinin ümitsiz bakışları ile izledi küçük demir parçasını.
Kapkalın dallarının köy meydanını sarıp gölgelediği ulu çınarın altındaki kahvede öğretmen beyin etrafına sandalye çekenlerin, kulak kabartanların, dereden tepeden anlatılan bir alay hikâyenin yanı sıra lafın dönüp dolaşıp “memleketi kurtarma” ya geldiğinde otuz bin insanımızı yutan bu canavarı üzerimize salanların büyük devletler mi yoksa yüzlerce yıldır ihmalkârlığın, boş vermişliğin doğal bir sonucu mu olduğunu tartıştıklarında hiçbir zaman bir sonuca varamadıklarını, nice saatler sonra kahveci Rüstem efendinin ”geç oldu ağalar” diyerek sandalyeleri masaların üzerine ters çevirmeye başladığında bitip tükenmeyen bağrışların çığrışların az ötedeki cansız ampullerin güçlükle aydınlattığı havuzlu parkın rutubetten ıslanmış banklarında gece yarılarına kadar devam ettiğini hatırladı.
Askerlik çağının eşiğinde anlatılan bu hikâyelerdeki çelişikliklerin kafasını da her seferinde daha fazla kurcalamasına, eğrinin doğrunun ne olduğunu bir türlü ayırt edememesine yol açtığını, Çanakkale den, Sakarya dan, Dumlupınar dan beri neredeyse bir asırdır dedelerinin dizlerinin dibinde oturan çocuklarına torunlarına anlattıkları “muharebe” hikâyelerinin çoktan beridir küllendiğini, bir çakar almaz tüfek bir paslı süngü ile birkaç ayda , bilemedin birkaç yılda biten bu savaşların onca gelişmiş toplar ile tayyareler ile nasıl olup ta çeyrek asırdır devam ettiğine bir türlü akıl erdiremediğini düşündü. Televizyonlarda izlediği o lacivert koyu renk elbiseli kalantor devlet adamlarının, omuzu kalabalık komutanların ne görüştükleri bilinmez toplantılar için bir araya geldiklerinde kırmızı uzun halılar üzerinde sağa sola caka satarak yürüdüklerini, kocaman siyah arabalarına binerken başlarını çarpmasınlar diye arabaların kapısına el koyan bir sürü siyah gözlüklü korumanın etrafta kuş uçurtmadıklarını ama memleketin diğer ucunda kurşunların, bombaların karga sürüleri gibi uçuştuğunda hep de gariban evlatlarının orasını burasını kopardığını, bu kaza ! olasılığının, o kafaların kocaman arabaların kapılarına çarpma olasılığından yüz defa, bin defa daha fazla olduğunu düşündü.
Zeynep’in, kızgın saç dan indirip içine bolca yağ sürüp halis ev kavurması ile doldurduğu dürümleri uzatırken pembeleşen yüzünün odun ateşinin kızıllığından mı yoksa utancından mı geldiğini bilemediğini ama bu dinmeyen aşkın yüreklerini saran alevlerinin onları bir kına gecesinin ertesinde kırmızı kurdeleli yüzüklerin Rıza Emmi nin heyecandan titreyen sesiyle yaptığı konuşmanın ardından parmaklarına takıldığı eğlenceli bir geceye sürüklediğini hatırladı. Elektirikçi Cengiz ağabeylerinin dükkândan ustasına çaktırmadan yürüttüğü kablolarla, renkli ampullerle donattığı ağaçların altında, kadınlı erkekli toplanılıp neredeyse bütün bir köyün kadınının kızının özenle hazırladıkları dolmaları, börekleri, tatlıları kapıştıklarını, ardından da şampanya niyetine testereyle patlatılan gazozların kapaklarının ağaçların dalları arasında kaybolup gittiği o eğlenceli gecenin ilerleyen saatlerinde köyün cilveli kızlarıyla, yaşlı teyzelerin “la havle” çekmelerine aldırış etmeden sabahlara kadar alafranga danslar ettiklerini anımsadı. “Ne güzel bir geceydi, ne kadar da eğlenmiştik kızlı erkekli” diye geçirdi içinden.
Büyük bir hışırtı çıkararak yaklaşan kurşunun kardelenin rüzgârda sallanan narin gövdesinin bir yarısını parçalayıp dağıttığını sonra da öylesine donup kalakalmış askere iyice yaklaştığını acı ile süzdü yukarılardan tepeli kuş.
Merdiven altındaki çay ocaklarının bir tarafına kurulan televizyondan neredeyse her gün izledikleri haberlerde, cenaze marşının hüznüyle rap rap yürüyen inzibatların al bayrağa sarılı arkadaşlarını omuzlarda götürdüklerini “şehitler ölmez vatan bölünmez” bağrışmaları arasında, “şehitlerimizin kanlarının yerde kalmayacağı” nutuklarının ardından kameraların hıçkırıklara boğulmuş anaların, babaların, eşlerin, kardeşlerin, olup bitenlerden habersiz zavallı yavruların üzerine çevrildiğini, sonrasında da cicisinden bicisinden vazgeçemeyen güzel bayan spikerlerin “geniş çaplı operasyonlara başlanıldığını” sanki her zamankinden farklı bir iş yapılıyormuşçasına ciddiyetle tekrarlamalarının hemen ardından kan ağlayan milleti teselli edeceğini düşündükleri mini etekli bir şarkıcı kadının, medyatik bir mankenin, ya da ne idiğü belirsiz bir kırığın “sosyete” haberleri verildiğinde daha yüreklerdeki acı, gözlerdeki yaşlar dinmeden bu boyalı kadınları, bu kaşları alınmış dönmeleri izlemek zorunda bırakılışlarının verdiği inanılmaz hayal kırıklıklarını anımsadı.
Sonra elleri bir sobaya yapışmışçasına yakan sıcacık demli çayları yudumlarken dinledikleri “geyik muhabbetlerinin” anlı şanlı “koskoca” profesörlerin, konuşmacıların, “doğuda” yaşayan insanlardan etnik kökeni farklı olan bir bölümü için uygulanmadığını iddia ettikleri “insan haklarının” aslında o bir bölüm insanın değil o yörede yaşayan tüm insanların hakkı olduğunu nasıl bilmezden gelirlerdi ki?. Ezilmişlikse hep birden ezilmişlerdi, geri kalmışlıksa hep birden geri kalmışlardı. Devriye gezdikleri köylerde, kentlerde gördükleri gerçekleri bu siyasetçiler, bu hak savunucuları göremiyorlar mı idi ? Neydi bu yıllardır oynanan bölücülüğün tozlu sahnesindeki bitmeyen kukla oyunu, kimdi perdenin ardındaki kuklacılar, ne zaman bitecekti bu kanlı, acıklı oyun ?. Hangi bilinmez değirmenin çarkıydı ki onca akan kan ve gözyaşı selinden beslenip yıllardır hiç durmadan dönmesini sürdüren ?.
Sonunda üzerine doğru döne döne gelen ecelin habercisi kurşun, duran zamanın derinliklerinden fışkıran anılara dalıp gitmiş askerin kısacık yaşamının umutlarla dop dolu yüreğini dağıttı.
Karların üzerine saçılan damlaların ıslattığı ay yıldızlı cüzdandan fırlayan anacığının, Zeynep’inin fotoğrafları gittikçe kızıllaşan karların al atlası üzerine saçıldı. Sevdasını, özlemlerini sevdiklerine bir çabukta kavuşturacak bileti soğuk kış rüzgârlarının önünde yuvarlanıp gitti.
Tepeli kuş acı bir çığlık attı. Havada birkaç kez döndü. Anıların gülümsettiği yüze, al kanlar içinde uzanmış bedene baktı. Bir yarısı kopup kızıla bulanmış kardelenin yanında öylece yatan Mehmetçiğin omuzuna konduğunda endişe ile büyüyen göz bebeklerinde donup kalan kurşun u gördü. Yüreğini yaralayan görüntüdeki cansız bedenin, her yerin her şeyin bembeyaz yorganla örtüldüğü bu uçsuz bucaksız dağın başında kendisine can veren ekmek kırıntılarını dostça uzatan şefkatli ellerine baktı, içi burkuldu. Bekledi durdu başında , gün kavuşana, yeniden günün doğuşuna ,umudunun yitip gittiği kuşluk vaktine dek bekledi.
Sonra bembeyaz yorganın el değmemiş örtüsünde telaşla koşuşan askerciklerin üzerinden başı dumanlı tepelerin ardına, tüten bacalardan yayılan meşe odunlarının yanık kokularının sardığı ovalara, ocakların başında hasretle bekleşen analara, babalara, sevgililere doğru uçtu, uçtu, sislerin derinliklerinde gözden kayboldu.
